ผมถูกวางลงบนเตียง ทาบทับด้วยร่างหนาของพี่กันต์ ทันทีที่ผละริมฝีปากออกไปเสียงทุ้มก็กระซิบข่มขู่พร่าอยู่เหนือริมฝีปาก
"พูดสิว่าเชลเป็นเมียใคร"
"อื้อ...อย่า" หมดแรงที่จะรั้งกางเกงเอาไว้กับตัวเองได้ มันถูกคนขี้หึงโยนหายไปตกตรงไหนสักแห่งของห้อง
เจ้าตัวจ้องดุๆ หยัดกายขึ้นปลดเน็คไทน์ตัวเอง
เอามามัดข้อมือผมรวบไว้เหนือหัว
"พี่กันต์ เล่นอะไรเนี่ย เชลไม่เล่นนะ"
"พี่ก็ไม่เล่น ถ้าจะโทษใครเรื่องนี้เชลต้องโทษตัวเองที่คิดจะทำให้พี่หึง" เขาปลดบ็อกเซอร์ปราการชิ้นสุดท้ายของตัวเองออกและคลานขึ้นมาหาผมบนเตียงอีกครั้ง
ร่างกายเปลือยเปล่าเสียดสีกันจนเกิดความร้อน
มือลูบไล้ร่างกายกระตุ้นความรู้สึกคุ้นเคย ไฟพายุในกายเริ่มโหมกระหน่ำ
"อ๊ะ...อืมมม" ผมสะบัดหน้าดึงสติตัวเองเอาไว้ก่อน จำได้ว่าพี่กันต์พูดเรื่องสามวัน ฮือออ วันเดียวก็จะตายแล้ว ผีหื่นเข้าสิงแน่นอน ดูสายตาเขาสิ เหมือนจะกลืนผมลงท้องตอนที่สำรวจไปทั่วร่างกายขาว
"ไหนบอกพี่ที ทำไมถึงได้เล่นอะไรแบบนี้" เขาทรมานผมด้วยมือร้อนดั่งลาวา เค้นเอาความจริงจากเชลน้อยที่กำลังคึกคักสู้ฝ่ามือหนา
"ปะ อื้ออ...เปล่า...เร็ว อ่า เร็วๆอีก พี่กันต์"
พอความต้องการพุ่งขึ้นเกือบจะสูงสุด พี่กันต์ก็ละมือออกไปพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"พี่คงไม่ปล่อยให้เชลเสร็จง่ายๆหรอก ถ้าไม่ยอมตอบความจริง"
"งื้อออ พี่กันต์ ช่วย...ช่วยเชล"
"อยากให้ช่วยยังไงครับ" พี่กันต์ขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบน ผมยกสะโพกเสียดสีหวังว่ามันจะช่วยทุเลาความร้อนในตัวได้ เขารู้ทันจึงใช้ร่างกายหนักๆกดร่างผมเอาไว้ ลากไล้มือลงมาที่ซอกคาจนผมคลั่ง
"ปล่อยเชล อื้อออ พี่กันต์ จูบหน่อย...จูบเชล"
"ตอบพี่มาก่อน เชลเป็นเมียใคร"
"พี่กันต์ อื้มมม เมียพี่กันต์" และผมก็ได้รับจูบเร่าร้อนเป็นรางวัลตอบแทน
"ดีมาก จำไว้นะเชลซี ต่อพี่รู้ว่านั่นคือแกล้งหึงเฉยๆแต่พูดชื่นชมผู้ชายคนอื่นออกจากปากที่พี่จูบทุกวัน พี่ไม่ยอม" เสียงทุ้มกระซิบขู่ที่ริมหู "อย่าทำอีกนะครับ...ที่รัก"
"อื้มม ไม่ทำ ไม่ทำแล้ว...เร็วอีกได้ไหม พี่กันต์ เชล..จะไม่ไหว" ผมอ้อนวอนเพราะต้องการปลดปล่อยพี่กันต์จึงเร่งมือให้ ไม่นานน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งเลอะเทอะเต็มหน้าท้องตัวเอง
"ต่อไปจะเป็นบนลงโทษจากพี่นะทูนหัว"
"เอ่อ พ พี่กันต์ครับ" ได้สติกลับมาผมก็ชักอยากจะถอยหนี ถ้าไม่ติดว่ามือนั้นยังถูกมัดเอาไว้อยู่
พี่กันต์ยิ้มเหี้ยมเกรียมเหมือนโจรหื่นๆเตรียมขืนใจเหยื่อ จับสองขาผมแยกออกจากกัน ใช้ส่วนปลายถูไถเพียงไม่กี่ครั้งก็เข้ามาในร่างกายผมครั้งเดียวจนจุก
"อึ๊กกกก...เจ็บ"
"ซี๊ดดด อย่ารัดพี่แน่น ที่รัก" เขาเชิดหน้าขึ้นซี๊ดปาก จากนั้นก็เริ่มขยับตัว
"อ๊ะ...อื้มม...อ๊ะ...อ๊ะ...พี่...เดี๋ยว...แรง...ไป" เสียงร้องขอความเห็นใจผสมกับเสียงครางคงส่งไปไม่ถึงอีกฝ่าย
เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ถูกจองจำอยู่ภายใต้ร่างกายของคนรักดั่งกรงขัง ผมทั้งสุขสมทั้งทรมานไปพร้อมกัน จากหนึ่งครั้งก็เป็นสอง สาม และสี่
"มะ ไม่...ไม่ไหวแล้วพี่กันต์" เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ เน็คไทน์ถูกปลดออกไปทิ้งไว้เพียงร่องรอยแดงช้ำที่ข้อมือ พี่กันต์จับผมขึ้นนั่งทับบนตักของตัวเอง จับเอวผมบังคับให้โยกขึ้นลง "เชล...อา..ไม่มีแรง"
"ตอนคิดแผนแกล้งพี่ยังทำได้นะที่รัก"
"อื้อออ พี่กันต์ทำ...เชลไม่ไหว" ผมแทบจะทิ้งตัวลงเตียงแล้วปล่อยให้เขาจัดการตามใจ แต่พี่กันต์กลับไม่ยอมง่ายๆ รัดผมเอาไว้แน่นจนขยับไปไหนไม่ได้
เรายังคงเชื่อมต่อกันอยู่อย่างนั้น
"ทำครับคนดี...ไม่อย่างนั้นพี่จะเพิ่มจากสามวัน เป็นห้าวัน"
แบบนั้นก็ตายกันพอดี
ผมกัดฟันขย่มลงบนตักกว้างเพียงไม่กี่ครั้งก็สลบไป หูได้ยินเสียงหัวเราะอย่างชอบใจจากคนขี้แกล้งดังแผ่วเบามาวูบหนึ่ง จากนั้นทุกอย่างก็มืดมิด
(กลับไปที่เนื้อหาเด็กดี)
สีตัวหนังสืออ่านอยากจังอยากมองเห็นยากมากเลยค่ะ
ตอบลบไรท์มันมองไม่ค่อยเห็นอะค่ะ
ตอบลบโอ๊ย!!!เค้าปวดตากับตัวหนังสืออะ ลงบล๊อคไม่ต้องกลัวแบนหรอกเนอะจัดตัวใหญ่ๆชัดๆหน่ออยได้มั๊ยอะ
ตอบลบ